Την Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018, πραγματοποιήθηκε στο Νεκροταφείο Παλλήνης, η κηδεία (πολιτική) του Νίκου Βλασσόπουλου, στελέχους του Συνταξιουχικού κινήματος και μέλους του Συλλόγου.
Τον Σύλλογο εκπροσώπησε το Προεδρείο, με επικεφαλής τον πρόεδρο Τάσο Γεωργιάδη.
Ο γραμματέας του Συλλόγου, Γιώργος Πεπόνης, εκφώνησε επικήδειο για τον εκλιπόντα Νίκο Βλασσόπουλο.
Ανέφερε τα εξής:
«Αν και μου ανατέθηκε και πρέπει να σε αποχαιρετήσω εκ μέρους των συνταξιούχων του ΕΛ ΤΑ δεν μπορώ να μείνω στα τυπικά.
Γνωριστήκαμε πριν από 40 και χρόνια. Μας ένωσε η κοινή πορεία στη Δημοκρατική Συνεργασία , στην Ομοσπονδία Εργαζομένων ΕΛ ΤΑ, στο Κ.Κ.Ε.
Τα υπηρέτησες και τα τρία με πάθος και ευαισθησία.
Εγώ το κόμμα δεν «άντεξα», για διάφορους λόγους, να το υπηρετήσω, όπως έκανες εσύ ως τις τελευταίες σου στιγμές. Αυτό όμως ουδόλως επηρέασε τη φιλία μας.
Πορευτήκαμε για πολλά χρόνια μαζί στον συναρπαστικό αγώνα της προσφοράς στο συνδικαλισμό.
Εκεί είχαν την ευκαιρία οι συνάδελφοι του ΕΛ ΤΑ, ως εργαζόμενοι τότε και μετά συνταξιούχοι, να γνωρίσουν τον αδαμάντινο χαρακτήρα σου, την ανιδιοτέλεια, τη μπέσα και τη λεβεντιά σου.
Ο Νίκος ο Βλασόπουλος ήταν άνθρωπος με βαθειά κομμουνιστική συνείδηση και πρακτική.
Ως σύντροφος πολεμούσε με όλες του τις δυνάμεις και έδινε μάχες για να επιτελέσει το χρέος του προς το Κ.Κ.Ε..
Είχε εξαιρετική ικανότητα στην πολιτική ανάλυση αλλά και στην επικοινωνία.
Ήταν ευθύς και ασυμβίβαστος στα πιστεύω του, δυσαρεστώντας πολλές φορές και φίλους του, όπως εμένα.
Η πένα του, ο λόγος του όσο καυστικός και αν ήταν ενοχλούσε μεν αλλά ποτέ δεν ξεπερνούσε κάποια όρια.
Τίμησε με την παρουσία και τη δράση του το συνταξιουχικό κίνημα και έφυγε, έχοντας κερδίσει την αναγνώριση των συναδέλφων.
Όσοι συνεργάστηκαν μαζί του θα τον θυμούνται για το ήθος την απλότητα αλλά και το χιούμορ.
Είχε χιούμορ και αυτοσαρκασμό.
Ο Νίκος ήταν συνεπής σε όλες του τις υποχρεώσεις, εννοείται και τις οικογενειακές.
Θυμάμαι έφευγε από τη δουλειά του στην Αθήνα, μέρα και νύχτα με ήλιο και βροχή, για να πάει ολόκληρο ταξίδι στα Γλυκά Νερά, όπου δούλευε σκληρά για να στήσει το σπίτι του.
Είμαι τυχερός, Νίκο, ότι έμαθα για την αρρώστια σου και πρόλαβα να σε δω, πριν το μεγάλο σου ταξίδι.
Εκεί, φίλε, στο κρεβάτι του νοσοκομείου και παρόλο που βαριανάσαινες, με αφόρητους τους πόνους, είχες και την έγνοια της γυναίκας σου της Ελένης, ότι και αυτή ήταν ανήμπορη.
Η Ελένη που όλοι αγαπήσαμε. Είναι αυτή που σου ομόρφηνε τη ζωή με τα παλληκάρια σου, το Δημήτρη και το Γιώργο, που τόσο καμάρωνες. Μάλιστα τα μάθαινες από μικρά, δίνοντάς τους διάφορα εφόδια, για να διεκδικήσουν το αύριο και τα κατάφεραν.
Πιστοποιητικό της αμοιβαιότητας στην αγάπη σου με τα παιδιά, τη νύφη και φυσικά την εγγονή είναι μια σκηνή και στιγμή σπάνια, πριν 15 μέρες στο νοσοκομείο, που εγώ και ο Πέτρος ο Καζάκος δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Ήταν τότε που με άπειρη τρυφερότητα έδωσες ένα φιλί στο γιό σου το Γιώργο λέγοντάς του, μέσα από όση δύναμη σου είχε μείνει στο στήθος σου, σ’ αγαπώ πολύ!!!
Ύστερα από αυτά εννοείται ότι εμείς, που σε γνωρίσαμε, σε αγαπήσαμε και μας αγάπησες, είμαστε τυχεροί.
Δυστυχώς σήμερα βιώνουμε την απώλειά σου. Είμαστε όλοι πενθούντες και πρέπει να συλλυπηθούμε ο ένας τον άλλο.
Αγαπητοί μου φίλοι,
Στην περίπτωση του Νίκου η «απώλεια» αποκτά την πραγματική της διάσταση.
Εσύ φίλε να ξέρεις πως μόνο το σώμα σου φεύγει.
Ο Νίκος που γνωρίσαμε θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας».
